بررسی ارتباط تغییرات سطح سرمی گاسترین با ریشه کنی هلیکوباکترپیلوری

سابقه و هدف : هلیکوباکترپیلوری که به طور اولی ه عفونت آن در معده وجود دارد، مهم ترین علت گاستریت و زخم می باشد . (mucosa associated lymphoid tissue) malt پپتیک است و از علل اصلی آدنوکارسینوم معده و لنفوم ریشه کنی این عفونت و البته موفقیت ریشه کنی و بررسی مورفولوژی و هیستولوژی مخاط معده بعد از درمان از اهمیت بالایی برخوردار است . با توجه به این که عفونت هلیکوباکترپیلوری با تغییرات برگشت پذیر در فیزیولوژی مخاط معده همراه است و با اختلالات عملکرد ترشحی غدد معده مانند افزایش سطح سرمی پپسینوژن و افزایش ترشح گاسترین مرتبط می باشد، در سال های اخیر اندازه گیری س طح سرمی پپسینوژن و گاسترین در ارزیابی وضعیت مخاطی معده و پی گیری درمان ریشه کنی هلیکوباکترپیلوری مدنظر محققین قرار گرفته است. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع کوهورت آینده نگر بود که در آن تغییرات سطوح سرمی گاسترین در بیماران هلیکوباکترپیلوری مثبت، در پاس خ به درمان ریش ه کنی بررسی شد و ارتباط میزان سطوح سرمی گاسترین با درمان موفقیت آمیز ریشه کنی مورد بررسی قرار داده شد. یافته ها: سطوح گاسترین ب ه دنبال درمان موفق به طور معنی داری نسبت به درمان ناموفق کاهش داشته است . بیش ترین کاهش مارکر مربوط به هفته 8 بعد از درمان بوده است . کاهش 31 درصد سطح گاسترین 8 هفته بعد از درمان ، حساسیت 92/5 درصد و ویژگی 100 برای ریشه کنی موفق داشته است. استنتاج: با توجه به یافته های این مطالعه و سایر مطالعات قبلی انجام شده، تغییرات سطح سرمی گاسترین ب ه دنبال درمان ریشه کنی هلیکوباکترپیل وری می تواند شاخص قابل اعتمادی برای ارزیابی درمان موفق باشد . ولی فاکتورهای مداخله گر بر سطح این مارکر شامل سن و گاستریت آتروفیک در مطالعه حاضر مشخص نشده است که م ی توان مطالعه ای با درنظر گرفتن این فاکتورها جهت ارزیابی قدرت پیش بینی کنندگی این مارکر طراحی شود.